این مطلب را سالها پیش نوشتم. برای ما هواداران
سازمان روشن و آشکار است که پیروزی های مقاومت و سازمان مجاهدین نه تصادفی بوده و
نه معجزه ای در کار بوده. حاصل زحمات شبانه روزی تمام اجزای مقاومت از صدر تا ذیل
است!
خبر را ساعت
ده شب شنیدم. برادرم زنگ زد و گفت:
ـ خبر داری ؟
ـ نه چی شده؟
توی صداش شادی موج می زد
ـ خبر نداری، آها ، پس من شیرینی می خوام.
عجولانه گفتم:
ـ حتما ، تو را خدا بگو چی شده
فریاد زد
ـ مریم توی پارلمان اروپا سخنرانی داشته!
ـ چی گفتی؟
ـ همین که شنیدی!
ـ یعنی ممکنه!
ـ بله که ممکنه!
ناباورانه پرسیدم
ـ کی گفته؟
ـ رویتر! روی سایت یاهو است . خودت می تونی بخونی
با عجله سراغ کامپیوتر رفتم و صفحه اخبار ایران را باز کردم
. عکس مریم را دیدم با روسری آبی و با همان تواضع و آرامش همیشگی ! توضیح عکس هم
همان محتوای حرفهای برادرم را داشت.
توی حالت خلسه عجیبی فرو رفتم. انگار از یک راهپیمائی
طولانی برگشته بودم، یا اینکه به قله کوه رسیده بودم، خسته و خوشحال! احساسات
مختلف توی وجودم با هم می جنگیدند. تابستان 2003 را به یاد آرودم که خبر دستگیری
مریم را ساعت هفت صبح 17 ژوئن در مسیر
رفتن به سرکار شنیده بودم. سه روز اول نتوانستم خودم را به پاریس برسانم. خبرها می
رسیدند
ـ 160 نفر بودند.
ـ دکتر صالح مورد ضرب و شتم قرار گرفته.
ـ محل اقامت را داغون کردند.
ـ درها را شکسته اند
ـ همه چیز را به غارت برده اند.
ـ حتی پولهای توی جیبی بچه ها را برداشته اند.
توی خیابانهای پاریس هر کس را حتی قیافه ایرانی داشته باشد
دستگیر می کنند.
و اولین خبر خودسوزی در لندن و بعد پاریس و دوباره لندن.
نمی دانم کدام یک از شما 30 خرداد یا پنج مهر و یا 19 بهمن
سال 60 را به یاد می آورید. درست همان احساس را داشتم. خالی شده بودم. زانو هایم
قدرت کشیدن تن را نداشتند. کارم این بود که به وزارت خارجه سوئد در استکهلم زنگ
بزنم و اسامی دستگیرشدگانی که از سوئد رفته بودند ، به آنها بدهم. از طرف سفارت
سوئد در پاریس هم با پلیس فرانسه تماس گرفته بودند و نفری از سفارت روزی چند بار
با من تماس می گرفت.
بعد از بمباران اشرف و تحویل سلاحها تحمل این ضربه خارج از
توان بود. توی همین افکار بودم که قیافه بعضی از پاسدارها و لاجوردی در نظرم مجسم
شد که با صورتی کریه و لبخندی شیطانی شهادت اشرف و موسی را جشن گرفته بودند. با
خودم می گفتم، اگر اشک می توانست کاری بکند باید در ایران سیل جاری می شد.
در همان روزها از ایران با من تماس گرفتند و گفتند که نظر
کرده اند ، ولی صداها در حالت بیم وامید.
خودم را روز سوم به پاریس رساندم و مستقیم به اورسورواز
رفتیم. در خیابان بچه ها را دیدم هراسان، سراسیمه و گرفته! گروهی روی زیلو و یا
پتوی نشسته بودند، صورتها کمرنگ و لبها خشک، در صفی طولانی! آنجا که رسیدم اشک
مجالم نداد. قطرات اشک مثل باران از چشمهایم سرازیر می شدند. بعضی ها را که می
شناختم در آغوش گرفتم. اشرف را دیدم با رنگی پریده به من گفت: محکم باش!
ـ دراین خانه همیشه باز بود. لعنت به کسانی که باعث این کار
شدند.
ـ به جز خود رژیم و معامله فکر چیز دیگری را نکن.
از زمانی که برچسب تروریستی را زده بودند حدود دوسال می
گذشت، چطور حالا به این نتیجه رسیده بودند که که اعضای گروه مقاومت ( به گفته
جراید پاریس) حمله به سفارت آمریکا را طراحی می کردند.
تازه می فهمیدم که چرا بین این همه سفارت اسم آمریکا را
آورده اند. از آنجا که بحث حمله به هر سفارتی اصلا موضوعیتی نداشت، فکر کردم چرا
نگفتند سفارت رِژیم و گفته اند سفارت آمریکا! چون آمریکا حفاظت اشرف را به عهده داشت و اعضاء
مجاهدین در اشرف تحت بازجوئی های مستمر سازمانهای مختلف اطلاعاتی آمریکا بودند.
این چنین خبری باعث می شد که فشار آمریکائی ها بر روی بچه ها بیشتر شود وبحث
تروریستی را بیشتر دامن بزنند.
واقعا چه دنیائی ! چند روز بعد از دستگیری مریم رجوی این
خبر آمد که قاضی بروگر که مسئول رسیدگی به پرونده گفته است که یکی از اتهامات این
گروه این است که ژئوپلیتک جهانی را برهم می زنند. از فکر کردن به آینده وحشت
داشتم. شاید اگر به فرد مریم رجوی فکر نمی کردم بهتر بود. صورت آشنایان و دوستانم
از جلو چشمهایم رد می شد. اگر اتفاقی برای مسعود و یا مریم بیفتد سالها به عقب
خواهیم رفت. این فریاد مردم است که از دهان مریم و یا مسعود شنیده می شود. چگونه
می تواند با اراده خلقی بجنگند.
از زمان بمباران اشرف و جمع آوری سلاحها هر وقت که وحشت
وجودم را فرا می گرفت به نوار خداحافظی مسعود، درست شب قبل از پرواز به سوی عراق
را گوش می دادم. صدایش که می گفت که "برفروزم آتش در کوهستانها ، تا جهان
بداند" . شنیدن دوباره و دوباره و چند باره این پیام، نور امید را در دلم
زنده می کرد.
ژئوپلیتک جهانی یک
بار دیگر ضربه خورد. در یک خیابان باریک و در یک ده دور افتاده در شمال پاریس مریم
رجوی آزاد شد. و چهره ها دیگر آن چهره های روز اول نبود. اعتصاب غذا پایان
یافت و فردای آن روز کیسه خواب ولوازم خود
را جمع کردیم و به سوئد برگشتیم.
هر لحظه از 25 سال گذشته سازمان نشیب و فرازهای بی شماری را
گذرانده است. من به عنوان ناظر فقط از روزهای خودم خبر داشتم ولی چه توطئه ها و چه
بازیهائی در پشت پرده صورت نگرفته تا این مقاومت را نابود کنند.
