دلم در سينه مى تپد
صداى تو در گوشم مى پيچد
چشم هايم در ميان صدها هزاران چشم، تو را مى جويد
هم شبنم اين جاست و هم فرزاد
شبنم كه از شبهاى بى نهايت گفت 
از مريم و فاطمه و زنان درد كشيده
شاهدى از شكنجه و بيداد بر زن
فرزاد كه ياد غلام رضا، شاهرخ، افشين، را با بودنش زنده نگه مى دارد! باز هم نگاه مى كنم
آتنا را مى بينم
سعيد را
و نرگس را
و همه آنان كه انكار سياهى هاى بى پايان بر مردمم هستند
مى دانم كه جسم تان اين جا نيست
ولى خواست تان را فرياد مى كنيم
كه اعدام نباشد
كه كولبرى براى تكه نانى جان ندهد
كه كودك كارى در گوشه خيابانى
نماند
من امروز تو را فرياد مى كنم
مى دانم كه كه مى دانى!