درست وسط شهر 
بين همه عابران 
روى نيمكتى كه 
الكلى ها 
و بى خانمانها 
نشسته بودند
گم شد
رفت
از همه ابرها گذشت
خورشيد آنجا بود
تابشش چشمهايش را سوزاند
زياد ديده بود
تا آمد حرفى بزند
زبانش را سوزاند
گوئى زياد حرف زده بود
دستهايش را سوزاند
خواسته بود كه خرده نانى
براى كبوترها بپاشد
در هنگام بازگشت
چشم و دل و زبان سوخته
باران باريده بود
و همه سايه ها سوخته بودند
تنها كسى كه به او لبخند زد
فرزند به دنيا نيامده زن حامله اى بود
كه بستنى مى خورد